هر روز به نام تو فکر می کنم
هر روز از کنارت می گذرم
شاهدم
شاهد روزهایی
به یاد تو دست می سایم به خویش
می دانم قاتل ساعت ها منم
اما بی تفاوت پشت میز کار می نشینم
و نام تورا از بالای روز نامه جدا می کنم
قسمت حوادث را می خوانم
تکه ی جدا شده ی تو را دور می اندازم
(( همشهری ))
سُریدی از من تا برگ دگر
مثل یک قطره ی شبنم
و دریغا
و دریغا هرگز
همت حرکت قطره به بالا نیست.
( چشم تنگ می کنم به آفتاب صبح
در باغ می نشینم و نگاه می کنم تو را
که مو باز می کنی و دست میسایی به درختان.
چشم باز می کنم به عادت آفتاب و
گوش می کنم صدای رویایی را که غروب می کند. )
تو را بیش از آنکه ببینی دیده ام
تو را بیش از آنکه بشنوی شنیده ام
تو را بیش از آنکه صدا کنی صدایت کرده ام
به خانه ات که می آیم از آرامش ۲لیوان روی میز
میفهمم
بیش از آنکه بفهمی نفهمیده ام.
( از جا بلند شدی و لباس تنهاییت را پوشیدی
به جاده ای می روی که بارها رفته ای
اما این بار در این جاده گم خواهی شد
خاطرات را فراموش کرده ای
حقیقت میان خاطرات جا عوض میکند
همه چیز با تو حرکت میکند
اما دست کسی را نگیر
شن های بیابان جیب های پنهان زمین اند
برگرد به خاطرات
به حرف من
به حقیقت دوستت دارم.
در صدایش
تنها فریاد بود و شب بود و صدای ناکوک سکوت بر
دیواهای خستگی.و آفتابی بود که فردایی را به
ضربه های نور اش چون اشارت انگشتی عظمت
انسان را نشانه رفته بود.این من ام خلاق بی توان
پای در زنجیر اتفاقی نو رسیده با طلسمی در
صدایش.زندگی تا زانو در خون بود،و انسان مغلوب
بی حواس از پنجره ی عادت به کسالت عشق اش
تن داده بود.کودکی را در حسرت بزرگی،پیری را در
آرزوی جوانی بهشتی را تصویر می کند که میان
رویاها در فاصله ی این دو اتفاق وجودی را صلاخی
می کند.آی...ای همه سکوت ها بشکنید که اینسان
بندگی را در توان من نیست،گرچه نمی توان جهانی
دیگر آفرید اما می توان انسانی دیگر در صدایی دیگر....
تنها فریاد بود و شب بود و صدای ناکوک سکوت بر
دیوارهای خستگی.و زایش زنی که کودکی را بی
سوال از خویشتن اش زاده بود.تنها به عشق بازی در
بستری پر التهاب.این منم انسانی پر تکلیف که در
دردهای خود به جریمه نشسته است.آفتاب در خود
می پیچد و می سوزد تا انسان به اعتراف
اشتباهاتش به سخن آید،زین روی مهتاب همیشه
گوشی ست شنوا.وزایش زنی که کودکی را در
بستری می زاید که خاطره و خون است.عشق بازی
که دوست اش نمیداشت و چرخش کلیدی که مردی
را قفل می کند در خاطره متروک اش.و من اینگونه
زاده شدم در بستر خاطره و خون.اما دشوار
است،دشوار.زندگی بر گرده ی رویایی خموش.....
تنها فریاد بود و شب بود و صدای ناکوک سکوت بر
دیوارهای خستگی.وچه سخت است آفتاب باشی و
نپیچی و نسوزی و طلوع کنی،آری بیهودگی اینگونه
زاده شد.کاش از سرو پرسیده بودیم راز آفتاب را در
اولین گردش زمین اش.آی...طوطی تکرار جلوه ی
گیجی انسان،تکامل رویا در رنگ باهایت،در بستر
زمین لانه ات را با کدام کرکس قسمت می کنی؟
انسان بی حواس...به سوگواری کدام قصیده ی
نا زیبا تن دادی که در لانه ی خود اینگونه تنهایی؟.............