مبهوت نگاه می کرد رد گلوله را فهمید و به خواب رفت.
------------------------------------------------------------
یادم کن
بسان پرنده ای که جفتش را
بی وقفه پرواز کنان میجوید
بی آنکه بداند جفتش در زمستان مرده است
---------------------------------------------------------------------
نگارنده نگاری را نگارید
عجیب طرحی زد و انسان بزایید
نیما.
دود سیگار را نگاه می کنم
به یاد نا بودنت می افتم
سمی در رگانم می دود
از این خیابان بارها عبور کرده ام
آخرین پک سیگار را میزنم
تو محو تر می شوی .
از خیابان که می گذری
قوطی کبریت ات را میان ما پرتاب کن
شاید اتفاقی افتاد.
این سکوت نیست
باورش مکن
نقطه چینهایست میان اندام حصیری کلماتم
انبار باروتی ست
اگر آتش بگیرد خانه هایتان را خواهد لرزاند.......
نیما.
من
تو
ما
برای ادبیات و زندگی کافی بود.
هر کلمه که ساخته شد
دنیا پیچیده تر شد.
هر کلمه جمله ای شد زهردار و پاد زهر ساخته شد
جنگ این دو آغاز شد و گشتار انسان معنی گرفت
باور کنید من
تو
ما
کافی بود.
------------------------------------------------------------
کدام شعر را در هوای تو نگفته ام ؟
ای رعشه های تنهایی زمین
ای ماگنولیای سفید
کدام روزِ پایان یافته را در تاریکی ات ٬ با خاطرات خش خش پای عابران در تو
به تمامی غرق نشده ام.
ای ماگنولیای سفید
برای تو سروده ام ٬ تنها برای تو
تویی که هرگز وجود نداشته ای.........
------------------------------------------------------------------------
در چشمانت اعتراف خدایانی ست که عشق را انکار کرده اند.
-------------------------------------------------------------------------
دریاها به انتظار رودها می مانند و آنها را در خود جای میدهند٬ و انسان اینگونه
در خود تجدید
می شود.
نیما.